Arno
Vivre (parce Que - La Collection)

Info

‘At the bars nobody is missing’, hoorden we Arno de voorbije weken zingen op de radio, in een uitgeklede versie van ‘Solo gigolo’. Intensiteit zat, maar toch zit hij helemaal verkeerd, want we missen elkaar in de cafés, en zeker ook senor Hintjens, die net als iedereen lockdownfeestjes met zichzelf moet vieren. We zijn allemaal een beetje ‘solo gigolo’s’ geworden.
Gelukkig vergast Arno ons op een nieuw album. Zijn zestiende als solo-artiest.
De idee om een ‘piano au voix’-plaat op te nemen, lag al enige tijd op tafel. ‘Tijdens een concert jaren geleden viel de elektriciteit uit en toen zette Ad Cominotto, om de tijd te vullen, ‘Les yeux de ma mère’ op piano’, zegt Arno. ‘Zo hoorden we hoe goed dat nummer klonk zonder de gitaar en drums die we kenden van de versie op A la Française. De idee groeide om eens meerdere nummers heel sober te brengen en daarmee op tournee te gaan, maar het heeft toch nog even geduurd.’
Het plan kwam in een stroomversnelling door twee slagen van het lot. In de herfst van 2019 kreeg de zanger een diagnose van kanker, waarvoor hij een operatie en chemotherapie onderging. En kort na de operatie zette het covidvirus de hele samenleving, en zeker de podiumartiesten, on hold. De oude idee van een pianoplaat paste ineens in het plaatje: veerkracht tonen door jezelf kwetsbaar op te stellen.
De songs lijken er wel voor gemaakt. ‘Je veux vivre dans un monde sans pilules/ Et ou les riches et las pauvres n’existent plus’, zingt Arno in een song die een nieuwe klassieker in zijn repertoire wordt. Boeiend hoe de oude woorden vandaag nieuwe betekenissen krijgen. ‘You’ve got the will, boy/ You’ve got the power’ (‘Lonesome Zorro’) kunnen we aanvoelen als een aansporing om moedig te zijn. En wie heeft er in het voorbije jaar in zijn bed (‘Dans mon lit’) niet getwijfeld over waar het allemaal heen gaat?
‘Ik heb die nummers heel impulsief gekozen’, zegt Arno. ‘Ik had door die lockdown niets te doen en ik voelde me goed, dus heb ik uit mijn platen enkele songs genomen, puur vanuit het gevoel dat ik die wel kon zingen met een pianist naast me. Sofiane Pamart is een goeie gast, er is een hoek af en ik heb dat graag. En Mirko Banovic heb ik erbij gevraagd omdat ik de warmte van een basgitaar wilde.’
Sofiane Pamart (31) is een klassiek geschoolde muzikant uit Rijsel, die in Frankrijk naam maakte als begeleider van rappers als Scylla en Koba LaD. Hij bracht vorig jaar een eigen pianoplaat uit, Planet. Hem samenbrengen met de impulsieve Arno, was voor Banovic een interessante uitdaging: ‘Arno werkt heel erg in the moment, maar Sofiane speelt meestal van partituren. Ze moesten elkaar vinden. We hebben de songs ter plekke uitgekleed, een paar keer ingeoefend en meteen opgenomen. Arno’s zangpartijen stonden er bijna alle in één keer goed op.’
Het is een Arno zoals we hem niet eerder hoorden. ‘Elle adore le noir’ krijgt nieuw leven ingeblazen, ‘Santé’ wordt een nog nostalgischer drinklied dan het al was en Arno’s boodschap aan zijn jongste zoon in ‘Tatouages du passé’ klinkt helder en urgent. Nu horen we pas goed hoe de zanger zijn leven in zijn songteksten stopt. ‘Er zijn nu veel meer mensen die me aanspreken over mijn teksten’, zegt Arno. ‘Het is een beetje raar voor mij, want ik ben daar al vijftig jaar mee bezig. Maar het doet me ook plezier.’
En klonk hij ooit beter? Het is geen geheim dat Arno’s longtime manager hem al lang aanmoedigde om ‘piano au voix’ te gaan zingen, precies om zijn stem beter te laten uitkomen. Arno klinkt op Vivre rauw maar warm, natuurlijk maar in controle. Hij is een broer van Marianne Faithful en Tom Waits en, waarom niet, Bob Dylan. ‘Ik heb veel gerookt in mijn leven, tot mijn 57ste’, zegt hij. ‘Maar mijn stem is vooral op een natuurlijke manier zo diep gedaald. Ik vind ze nu beter. En krachtiger. Ik hou meer van mijn stem nu dan in mijn begindagen.’
Blijft natuurlijk die niet verkeerd te verstane titel. Natuurlijk wil Arno overleven. Hij wil het virus schaakmat zetten, en ook de kanker. ‘Onbewust zat ik tijdens de opnames met de vraag in mijn hoofd hoelang ik nog te leven heb, ja. Een jaar? Een paar maanden? Het kan mijn laatste plaat zijn, maar eigenlijk wil ik dat gewoon niet (lacht). Ik ben dus al begonnen aan de volgende.’